Boy VS M
ชีวิตในฟาร์มของชาวซิมส์ตัวน้อย
บันทึกการหลบหนีออกจากรังโจรของ Wayo
เมือง henford-on-bagley
ผมโดนนางเงือกชั่วร้ายจับมาเรียกค่าไถ่ตั้งกี่วันแล้วก็ไม่รู้ (น้ำตาคลอ)
นางเงือกบังคับให้ผมกินอาหารเยอะๆ จะได้อ้วนๆ นังงูพิษนั่นจะเรียกทองคำเท่าน้ำหนักตัวผม นังตัวร้าย! ผมลอบมองใบหน้าของหล่อนด้วยความแค้น
“คุณพี่ย่างแมลงให้รับประทานนะคะ โรยผงหม่าล่าด้วยค่ะ”
“แหว่ะ…”
“แค่กๆๆ…ขะ…ขาแมลงติดคอ ก่อนผมอ้วนได้ตายเพราะอาหารบ้าๆนี่ก่อนพอดี!”
ผมเดาว่าที่บ้านต้องเป็นห่วงผมมากแน่ๆ ฮือ…คุณแม่ ป๊า พี่ๆ…
ผมพยายามส่งจดหมายผ่านสัตว์ป่ารอบๆฟาร์ม
กระต่ายน้อย
อีกไม่นานทางบ้านต้องส่งคนมาช่วยผมแน่ๆ!!
***ภาพในจินตนาการ***
สุดสงวน (บัตเลอร์ เพศหญิง สูง 2.5 เมตร น้ำหนัก 150 กิโลกรัม อายุ 40 โสด)
Butler: พี่มาแล้วค่ะ น้อง seven
Butler: ส่งคุณหนูมาเดี๋ยวนี้ นังตัวร้าย!
นางเงือกชั่ว: ไม่ให้โว๊ย ตัวเงินตัวทองของฉันเชียวนะ!
นางเงือกชั่ว: ย้ากกกก
เสียงเอฟเฟคต่อสู้ดุเดือด
Butler: รับมือ ท่าไม้ตาย “ผ่าจันทราทะลวงสวรรค์”
นางเงือกชั่ว: บัดซบ! แข็งแกร่งเกินไป! ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง
Butler: คืนคุณหนูมา!
สุดท้ายนางเงือกชั่วก็พ่ายแพ้ให้กับความแข็งแกร่งของพี่สุดสงวน พี่เลี้ยงของผม
นางเงือกโจรป่า: ยอมแพ้แล้วจ้า
นางโจรป่า: ต้องพ่ายแพ้ให้กับผู้หญิงผมสีชมพูมัดแกละเสียศักดิ์ศรีของโจรหมด!! ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง
นางเงือกชั่ว: คุณพี่สาวผมสีชมพูคนงาม รับเงินค่าเหนื่อยไปนะคะ และทำเป็นลืมๆไปเถอะว่าคุณชายน้อยของพี่อยู่ที่ฟาร์มแห่งนี้
นางเงือกชั่ว:ครุ่นคิด…
นางเงือกชั่ว: คุณพี่สาวผมสีชมพูคนงาม รับเงินค่าเหนื่อยไปนะคะ และทำเป็นลืมๆไปเถอะว่าคุณชายน้อยของพี่อยู่ที่ฟาร์มแห่งนี้
นางงูพิษยื่นเงินติดสินบนให้ พี่สุดสงวนพี่เลี้ยงของผม!! แน่นอนว่าพี่สุดสงวนตาโตเมื่อเห็นเงิน เธอรับเงินสินบนแล้วจากไปเงียบๆ
Butler: โชคดีนะคะ น้อง Seven
Wayo: พี่สุดสงวน ฮือ…
***จบภาพในจินตนาการของ Wayo***
บ้าเอ๊ย!! ขนาดในจินตนาการของฉันยังหนีออกจากรังโจรไม่สำเร็จเลย Wayo ไอ้บ้า ไอ้เซ่อ
ผมเล่นสไลเดอร์ที่สวนข้างบ้านไปร้องไห้ไป
แต่ละวันของผม ผ่านไปอย่างยากลำบาก (ร้องไห้) ตอนนอนไม่ได้กิน ตอนกินไม่ได้นอน ลำบากมากจริงๆครับ
นางโจร: กินขนมเข้าไปเยอะๆ จะได้อ้วนๆ
พวกชาวเมือง henford-on-bagley ก็มักจะมาเที่ยวเล่นที่ฟาร์ม นินทาคนโน้น ซุบซิบคนนี้ รู้ทุกเรื่องในเมือง henford-on-bagley
พี่สาวข้างบ้าน A: อยากชวนไปทานข้าวที่บ้านค่ะ เห็นหน้าน้อง Seven แล้วเจริญอาหาร
พี่สาวข้างบ้าน B: เย็นนี้มีงานเทศกาลประกวดไก่ชนค่ะ ไปเที่ยวกัน~
ป้าข้างบ้าน C: จะชวนไปดูต้นไม้เจ้าแถวน้ำตกค่ะ
ป้าข้างบ้าน D: เมื่อคืนได้ดูข่าวท้องถิ่นมั๊ยคะ แวมไพร์คำสะหลี โดน Evil Hen ตีตายค่ะ น่าสงสารมากเลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
หลังจากค้นคว้าใน internet…ไม่นานผมก็นึกวิธีดีๆในการหลบหนีจากรังโจรแห่งนี้ออก
ก็คือ…
เผาที่นี่ทิ้งแม่ง!
ไฟไหม้=มีนักดับเพลิง=นักดับเพลิง=Zero เพื่อนสนิทของผม
ผม: เท่านี้ก็ให้ Zero ช่วยไปส่งข่าวกับที่บ้านว่าเราโดนกักขังหน่วงเหนี่ยวไว้ที่นี่
ผม: เรามันจีเนียส
หุหุหุ ผมใช้เงินทั้งหมดที่มีในตัวโยนลงเตาผิง ภาวนาให้มันติดไฟ
ไหม้ให้หมด จงมอดไหม้ วะฮ่าๆๆๆๆ
ผม: Zero รังโจรไฟไหม้ มาดับเพลิงเร็ว”
Zero: ทำอะไรของแกวะ Seven ฉันกำลังจู๋จี๋กับพี่สาวของแก
Wayo: ฉันไม่มีพี่สาว ผู้หญิงที่แกเรียกว่าที่รัก คือพี่ชายคนโตของฉัน
Zero: หุบปากไปเลยเจ้าน้องภรรยา
ผมตะโกนให้กำลังใจ
เสียงพ่นน้ำยาดับเพลิงอย่างเกรี้ยวกราด
Zero: อย่ายืนเกะกะซิ!
ผมเกรงใจเพื่อนก็เลยไปนั่งปัก Cross-stitch บนโซฟา
Zero: ดับไฟหมดแล้ว ฉันกลับหล่ะ ที่รักจ๋าต้องกำลังคิดถึงฉันอยู่แหงๆ
Zero: ได้เลยน้องภรรยา ไปก่อนนะ…บาย
แล้ว Zero ก็กลับไป
ผม: ดะ…เดี๋ยวนะ!!!
แล้วทำไมฉันไม่กลับไปพร้อมเพื่อน!?
ฮือ…ฉันมันไอ้บ้า ไอ้โง่ (ร้องไห้)
คิดจะหนีจากคุณพี่รึ?…
ฝันไปเถอะ คุณชายน้อย คิคิคิ
฿฿฿฿฿จบตอน฿฿฿฿฿
พริมา
วันจันทร์ 13 กันยายน 2564
