Sims Story: Ubon X Wayo
สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ “อุบล” แต่ฉันไม่ค่อยชอบชื่อจริงที่พ่อแม่ตั้งให้สักเท่าไหร่ พวกคุณเรียกฉันว่า “บัว”ก็ได้ค่ะ
ฉันเจอซิมส์ที่ฉันแอบรักในวันแรกที่เข้าเรียนในมหาวิทยาลัยเลยค่ะ ไม่อยากเล่าเลย…(แต่ก็เล่า)
ฉันมัวเผลอจ้องมองความหล่อ น่ารัก ขาวเจิดจ้าคูโบต้าไธโอนของเขาจนสะดุดขาตัวเองร่วงไปใส่เขาค่ะ น่าอายจริงเชียว
นั่นเป็นครั้งแรกที่เราพบกันค่ะ (แต่ดูเหมือนว่าวาโยจะจำฉันไม่ได้เลย)
พวกเราเรียนคณะเดียวกัน ในมหาวิทยาลัยเดียวกันเขาเป็นซิมส์คนดัง เรียนเก่ง เล่นกีฬาดี ร้องเพลงเพราะ แถมหน้าตายังหล่ออีก
ใครๆในมหาวิทยาลัยก็ชอบเขากันทั้งนั้น ไปทางไหนก็มีซิมส์มารุมล้อม การได้เข้าใกล้เขาในระยะ 5 เมตร นับว่าเป็นเรื่องเพ้อฝัน
แต่ว่าฉันค้นพบความลับอันดำมืดของเขา ในวันหนึ่ง…wayoและลูกกระจ๊อก (ก็พวกเขามักไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ หน้าตา ส่วนสูงก็คล้ายๆกัน ย้อมผมสีสดใส ท่าทางเหมือนนักเลง ฉันเดาว่าคงเป็นพวกแก๊งค์กวนเมือง คอยรีดไถชาวเมืองซิมส์แน่ๆ) กำลังรีดไถผู้ชายคนนึงข้างตึกในมหาวิทยาลัย
“อาชญากรรม! พวกเขากำลังรีดไถชาวซิมส์” ฉันตกใจมาก แอบหลบหลังพุ่มไม้คอยดูเงียบๆ เสียดายที่ไกลเกินกว่าจะได้ยินว่าพวกเขาคุยอะไรกัน
**หมายเหตุ** คำสนทนาต่อไปนี้ น้องบัวจินตนาการบทสนทนาเอง
“เฮ้! นายน่ะมาแถวนี้จ่ายค่าคุ้มครองมารึยัง?” นาย A ผู้ชายผมสีขาว บอบบางท่าทางอ้อนแอ้นขู่กรรโชก ผู้ชายใส่สูทท่าทางแหยๆ อากาศร้อนจะตายยังใส่สูทผูกเนคไทด์ เขามาขายเครื่องกรองน้ำรึเปล่านะ?
“มีเงินเท่าไหร่เอามาให้หมด!” นาย B (นามสมมุติ) ผู้ชายผมทอง รูปร่างสูงโปร่งอรชร ตวาดสำทับ ท่าทางข่มขู่คุกคาม นายคนนี้ร้ายมาก ฉันเคยเห็นเขาทำผู้หญิงคนนึงร้องไห้
“อย่าลีลา ถ้าไม่อยากเจอ…” wayo ทำท่าปาดคอผู้ชายใส่สูท พวกเขาสามคนตัวโตยังกับยักษ์ เป็นใครก็ต้องกลัว ฉันเห็นยังแอบใจสั่นเผลอยื่นกระเป๋าสตางค์ให้เลย
มันต้องเป็นแบบที่ฉันคิดแน่ๆ ดูท่าทางคุกคามของพวกเขาสิ! ทำเหมือนบ้านเมืองไม่มีขื่อไม่มีแป ฉันต้องพิทักษ์ความยุติธรรม แต่ถ้าโผล่เข้าไปตอนนี้ ฉันนี่แหล่ะจะแย่เอง
นั่นไง ผู้ชายใส่สูทยื่นเงินให้ พวกเด็กเกเรทั้งสามคนๆละหนึ่งปึก แล้วเดินจากไปท่าทางไม่ค่อยมีความสุข …ร้ายกาจ ร้ายกาจ! ฉันคิดในใจก่อนบันทึกเหตุการณ์ทั้งหมดไว้ใน IPhone ก่อนปราดเข้าไปต่อว่า wayo
“ทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ คุณ wayo เป็นอาชญากรรม ผิดกฏหมาย”
“พูดเรื่องอะไรของเธอวะ?”
“เมื่อกี๊ฉันเห็นคุณ wayo รีดไถชาวบ้าน!” เรื่องปราบคนพาล อภิบาลคนดี วางใจฉันได้เลย ฉันกดเล่นวีดีโอที่ถ่ายมาเมื่อสักครู่
“เข้าใจผิดแล้วยัยบ้า นั่นพ่อผม แวะเอาค่าขนมมาให้ผมกับพวกพี่ชาย”
“ไม่เชื่อหรอก แล้วทำไมต้องทำท่าลับๆล่อๆ?”
“แล้วหล่อนมายุ่งอะไรด้วย?” เขาเบ้ปากใส่ฉัน ทำท่าเดินหนี
“ตื๊อไม่เลิก ต้องการอะไรจากผมครับ!?” ต้องการคุณเป็นผัวค่ะ ฉันรักคุณ ฉันรักคุณ ฉันรักคุณ ฉันต้องการคุณ ฉันอยากได้คุณ (ตอบในใจ) แต่คุณทำผิดรีดไถชาวบ้าน ฉันรับไม่ได้ค่ะ (คิดในใจเช่นกัน)
“รักคุณ รักคุณ รักคุณ” (คิดในใจ)
“คุณน้องผมแกละ มีธุระอะไรกับน้องเซเว่น ของพี่หรือคะ?” ผู้หญิงร่างยักษ์ กล้ามเป็นมัด มีรอยสัก(สูงไม่ต่ำกว่า 190 cm) ในชุดเมดเดินเข้ามาหาพวกเรา
“พี่สุดสงวนครับ ยัยเพี้ยนนี่กล่าวหาผมว่ารีดไถเงินป๊ะป๋าครับ บอกว่าพวกพี่ชายเป็นนักเลงด้วย” wayo อธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้แม่นม + butler ฟัง พี่สุดสงวนหันมามองฉันแบบเอาเรื่อง ฉันอายที่เข้าใจผิดคิดไปเองจนแทบเทรกแผ่นดินหนี
“มารังแกเด็กบ้านพี่แบบนี้ไม่ได้นะคะ! น้องๆของพี่เป็นเด็กดี พี่เลี้ยงมากับมือทุกคน โดยเฉพาะน้องเซเว่น มีปัญหาอะไรเคลียร์กับพี่ตรงนี้เลยค่ะ!” ฉันเหลือบมองรอยสัก และกล้ามแขนของพี่สุดสงวนที่ใหญ่กว่าหัวฉันอีก ก่อนกลืนน้ำลายด้วยความกลัว
“ขอโทษที่เข้าใจผิดค่ะ ขอตัวนะคะ” ฉันยกมือไหว้ท่วมหัว ก่อนวิ่งหนีออกมาที่คณะ
นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันได้คุยกับ wayo และอาจจะเป็นครั้งสุดท้าย เพราะในความเป็นจริง เราสองคนไม่รู้จักกันสักนิด มีแต่ฉันที่รักเขาข้างเดียว ฉันต้องหาโอกาส!!
ไม่นานโอกาสก็มาถึง…ฉันจำมุกจีบผู้ชายมาจากละครเพียบเลย หนึ่งในนั้นคือแกล้งวิ่งชน แล้วเนียนตีสนิท
ฉันจัดฉากวิ่งชน wayo หน้าห้องสมุดของมหาวิทยาลัย ตามหลักการแล้วควรโดนชนจนแข้งขาอ่อนแรง ล้มทับแล้วจุ๊บกันโดยอุบัติเหตุแบบในละคร
“ว้าย!” เขาล้มทับฉัน ทั้งสองคนสบตากัน
“Pit-A-Pat” เสียงหัวใจเต้นรัว ผีเสื้อบินในท้อง จากนั้นก็โดนผู้ชายขอเบอร์โทรศัพท์-คบกัน ฟิน~
***หมายเหตุ*** ภาพด้านบนคือจินตนาการ
ฉันมาดักรอวาโยที่หน้าหอสมุดตั้งแต่ตีห้า รอ รอ รอ…กว่าเขาจะมาก็เกือบเที่ยง ฉันรอจนแทบแห้งตายท่ามกลางสภาพอากาศร้อนสุดโหดของเมืองซิมส์ พอเห็นวาโย ฉันก็กระโจนใส่เต็มแรง
“อ่าห์…มาเลยรักครั้งแรก” (คิดในใจ)
“โอ๊ย!!” ว่าที่แฟนของฉัน หัวจะแตกไหม? Wayo จะความจำเสื่อมเหมือนละครรึเปล่า??
“วาโย อย่าตายนะ!!”
“………” เขาจ้องหน้าฉันนิ่งๆ หัวใจฉันเต้นแรง อาจจะเป็นรักแรกพบ
“ฮืออออ วาโย อย่าตายนะคะ!”
“ผมตายแน่นอน ถ้าเธอยังทับผมอยู่ หายใจไม่ออก! ไสหัวไป!” เขาดันหัวฉันออกด้วยสีหน้ารังเกียจ
“ขอโทษอีกครั้งค่ะ ขอรับผิดชอบด้วยการแต่งงานค่ะ!”
“ไม่เป็นไร…” เขาคนนั้นเดินหนี
“นะคะ ได้โปรด” ฉันทุ่มสุดตัว ทิ้งตัวลงกอดขาของ wayo ไม่ให้ไป
“ปล่อยนะ! เธอมันตัวซวยเจอทีไรมีแต่เรื่องเดือดร้อน!”
“ไม่ ไม่ปล่อย!”
“ก็บอกว่าไม่ต้องมายุ่งไง” (แต่ก็หยุดรอ ใจอ่อนสินะ คิคิ)
“คุณ wayo หัวกระแทกพื้นด้วย! อาจจะความจำเสื่อม เส้นเลือดในสมองแตกก็ได้ ขอย้ายเข้าไปที่บ้านคุณ เพื่ออยู่ดูแลจนกว่าอาการจะดีค่ะ ได้โปรด~” ฉันยังคงอ้อนวอน
“ปากเสีย ผมสบายดี”
“ขอโอกาสดูแลคุณด้วยค่ะ ขอชดใช้ด้วยร่างกาย!~”
“โอ้ยยย! ผมจะเส้นเลือดในสมองแตกตายเพราะปวดหัวกับเธอนั่นแหล่ะ!”
“ไม่เอา! ออกไปไกลๆ ห้ามเข้าใกล้ผมในระยะ 5 เมตร ไม่… 10 เมตร ไม่งั้นเธอโดนดีแน่!” เขาชี้หน้าฉัน แล้วเดินกระแทกเท้าออกไป
(ยัยเด็กแก่แดดข้างหลังหัวเราะสะใจใหญ่เลยค่ะ แฟนคลับของวาโยแน่ๆ)
ฉันโดน wayo เกลียดซะแล้ว หมดกันความรักหวานแหวว ว่าที่แฟนในอนาคต ยังไม่ทันได้เริ่มจีบ ก็โดนสั่งห้ามเข้าใกล้…ฉันปาดน้ำตา นั่งไถโทรศัพท์อ่านข่าวดารา เรื่องซุบซิบชาวบ้านฆ่าเวลาก่อนอาจารย์เข้าสอน
วาโยเล่นเวบอะไร ขอแอบดูหน่อยนะคะ~
หัวข้อที่นิยมในวันนี้คือ ในมหาวิทยาลัยลือกันว่ามีร้านลึกลับที่รับดูดวง และขายเครื่องรางของขลังให้สมหวังในความรัก แต่ร้านหายากมาก เปลี่ยนที่ไปเรื่อย ไม่ใช่ใครจะหาเจอง่ายๆ แต่ถ้าเจอแล้วเจ้าของร้านยอมขาย item ให้ละก็ จะสมหวังทุกราย
“โกหก หลอกลวงล่ะสิ ของพรรค์นี้จะไปมีจริงได้ยังไง” ฉันคุยกับโทรศัพท์คนเดียว แล้วโทรศัพท์ก็มีข้อความโฆษณาร้าน เด้งขึ้นมาในฟีด
“กลุ้มใจอยู่เหรอ? เราช่วยคุณได้ แสนเสน่ห์คนงาม ดูดวง ขายเครื่องราง รับจ้างทำทุกทุกสิ่งให้คุณสมปรารถนา” พร้อมแผนที่และพิกัด GPS
“ออกแนวบาร์ลับเลย ลับมาก หายากมาก แต่ลงโฆษณาในโซเชี่ยล ” แต่ว่าอยู่แถวๆนี้เลย หลังเลิกเรียน ฉันจะลองไปดูก็แล้วกัน
…เดินหลงทางมาประมาณหนึ่งชั่วโมง ก็ยังวนเวียนอยู่ที่เดิม ฟ้าเริ่มมืด ฝนก็ทำท่าจะตก คิดจะกลับบ้านตอนนี้ก็สายไปแล้ว
“ปักหมุดโคตรมั่ว!” ฉันเดินตะโกนด่าลมด่าฟ้าไปเรื่อย ไม่นานก็เจอป้ายแปลกๆ
***ชุดน้องบัวมีหลายชุด โปรดอย่าสนใจค่ะ***
“น่าจะใช่ …คงใช่แหล่ะ” ฉันเสี่ยงดวงเดินเข้าไปในป่าละเมาะข้างทาง มองซ้ายมองขวาด้วยความหวั่นใจ…คงไม่มีหมาป่าลากหนูน้อยน่ารักอย่างฉันไปกินหรอกมั้ง??
ไม่นานฉันก็เจออาคารรูปทรงแปลกๆ ดูพิกลๆเหมือนทะเลาะกับสถาปนิก พอเดินเข้าไปข้างในอาคาร ก็พบว่าตัวเองมาถูกทางแล้ว
“อะไรกันเนี่ย?” ฉันมองขวดสีสันสดใสที่มีควันพวยพุ่ง ดังเปรี๊ยะๆออกมาอย่างหวั่นใจ
“เธอต้องการอะไร?” เสียงผู้หญิงดังขึ้น ฉันสะดุ้งจนเกือบทำตุ๊กตาวูดูร่วงหลุดมือ
“เอ่อ…ร้านขายที่รับดูดวงกับขายเครื่องรางใช่ไหมคะ” ฉันกลัวจนขาสั่น ผู้หญิงใบหน้าเปื้อนเลือด มีงูพันคอกำลังจ้องฉัน ด้านหลังของเธอมีผู้ชายหน้าตาดีสองคนยืนอยู่
“ใช่ !!”
“ผู้ชายที่ยืนข้างหลัง ขายเท่าไหร่? …ล้อเล่นค่ะ ฉันมาดูดวงค่ะ “ ฉันรู้สึกกลัวนิดๆ
“นั่งลง!” เธอตวาดฉัน ทำไมต้องเกรี้ยวกราดขนาดนี้นะ?
“เอาวัน เดือน ปีเกิดไหมคะ?”
“หุบปากแล้วนั่งเงียบๆ ชั้นจะรวบรวมพลังจากจักรวาลและดวงดาว” ฉันนั่งนิ่ง แทบไม่กล้าหายใจแรง
“อาห์ ลูกแก้ววิเศษ จงบอกข้าเถิด…” ตามด้วยเสียงพึมพำในภาษาที่ฉันไม่เข้าใจ
“รักคนที่สูงเกินเอื้อม ไม่เจียมตัว ” ฉันพยักหน้า ทำท่าทางเลื่อมใส แม่นจริงๆด้วย
“เขาไม่เคยเห็นเธอในสายตา” นี่ก็จริง! เขาสูงตั้ง 183 cm ฉันเตี้ยกว่าระดับสายตาเขา
“ยาก…ยากมาก”
“ฉันจะมีโอกาสสมหวังไหมคะ?”
“คงต้องอาศัยเครื่องรางช่วย น้องดิเรกรุจจัดชุดพิเศษมาค่ะ” เธอกวักมือให้หนุ่มหล่อคนนึงถือขวดน้ำยาสีจัดจ้านมาหลายขวด ท่าทางไม่ค่อยน่าไว้ใจค่ะ ผ่านการรับรองจาก FDA รึเปล่าไม่รู้? ควันที่ลอยขึ้นมาเป็นรูปหัวกระโหลกไขว้ด้วย…
“นี่เป็นตุ๊กตาวูดู ฉันปลุกเสกแล้ว เธอไปหาเส้นผมของผู้ชายที่หมายตา มาใส่ไว้ข้างใน แล้วก็ดื่มยาเสน่ห์นี่ มื้อละหนึ่งขวด หลังอาหาร ไม่เกิน3วัน7วันรับรอง”
“จะมีแฟนใช่ไหมคะ?” เจ้าของร้านอมยิ้มใส่ฉัน
“หมดเวลาของเธอแล้ว น้องไทเกอร์ส่งแขกค่ะ” เธอสั่งให้ผู้ชายหล่ออีกคนเปิดประตูไล่ฉันออกจากร้าน ฉันหิ้ว item เสริมดวงเรื่องความรักออกมาจากร้านอย่างงงๆ พอมองกลับไปก็มองไม่เห็นร้านแล้ว น่ากลัวจริงๆ แต่ฉันจ่ายไปหมดตัวแทบไม่เหลือสัก simoleons ก็น่าจะศักดิ์สิทธิ์อยู่นะ?
รอก่อนนะวาโย อีกไม่นาน อีกไม่นาน…ฉันอมยิ้มพลางจินตนาการหน้าของแฟนในอนาคต
@@@@@@@แถม@@@@@@@
“พวกหล่อนๆที่อ่านอยู่ สนใจสินค้าชิ้นไหนในร้าน อยากดูดวง หรืออยากตายแบบผิดธรรมชาติติดต่อชั้นได้นะยะ”
หัวเราะเบาๆ อย่างชั่วร้าย
*******Prima X Wayu*******
Wayu: บอกว่าอย่ามา stalker ผมที่คณะ
Prima: คนใจร้ายๆๆ เค้าแค่มาแอบดู ไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้ใครสักหน่อย ทำเป็นหวงเนื้อหวงตัว คนเย็นชา …ชักเริ่มสงสัยว่าตัวเองรักเค้ารึเปล่า?
Wayu: ความลับระดับชาติจะมาเปิดเผยง่ายๆได้ไง… กลับบ้าน !! //หิ้วคอเหมือนแมว
Prima: ไม่เอา เค้าไม่กลับ! ตัวเองไม่รักเค้า เกลียดเค้าๆดูออก //สะบัดหลุด แต่โง่สะดุดเท้าตัวเองล้ม
Prima: แงๆๆๆ น้องวายุเอาเท้ามาขวางเค้า ข้อเท้าพลิก เจ็บมากค่ะ เค้าต้องพิการเดินไม่ได้ไปตลอดชีวิตแหงๆ //ปาดน้ำตา ร้องโวยวาย
Wayu: สมน้ำหน้า //โดนจับไหล่
Prima: ที่รักจ๋าทำเค้าบาดเจ็บ รับผิดชอบเค้าด้วย ฮือ ช่วยด้วยค่ะ ผู้ชายหูกางคนนี้เขารังแกดิฉัน แงๆ (แหกปากร้องไห้เสียงดังกว่าเดิม)
Wayu: อย่าเว่อร์ เสียงดังจนคนมองแล้ว! //หันไปจ้องน้องอุบลที่แอบมองจนเธอเผ่นหนี
Wayu: (ถอนหายใจ) เดี๋ยวพาไปส่ง //ให้ตัวภาระขี่คอกลับบ้าน ช่วยไม่ได้ที่เมืองซิมส์ไม่มีรถยนต์นี่นา แล้วจักรยานก็ซ้อนท้ายไม่ได้
Prima: เย้ๆๆ ไปเลยยยย เจ้าม้าน้อย ! //ขย่มแบบขี่ม้า
Wayu: อย่าขย่มดิวะครับ ตัวหนักจะตาย ผมคอหักขึ้นมาทำยังไง?
Prima: ใจร้ายอีกแล้ว! ทำไมตอนอยู่ที่บ้าน ที่รักจ๋าชอบให้เค้ามาขย่มตัวเองหล่ะ?? บอกเค้าว่าแรงๆ?
Wayu: พูดอะไรทะลึ่งแบบนั้น! หุบปาก แล้วนั่งเงียบๆจนถึงบ้าน
Prima
20/09/2020
