Sims Story:…
SHINE 0.5
ปีศาจแมวเก้าหางผู้เจิดจรัส
ณ อ่าวลึกลับ บริเวณที่มีปราณชั่วร้ายไหลออกมาไม่หยุดมากที่สุดในเมืองซิมส์
วันนี้แสนเสน่ห์หงุดหงิดมาก เธอกำลังจะไปทำอาชีพเสริม ขับแท็กซี่หาหนุ่มหล่อมาเสพพลังหยาง จู่ๆก็โดนใครไม่รู้มาขอท้าดวล
มือของเธอกำหมัดแน่นตอนที่แวมไพร์ประสิทธิโชคมาแจ้งข่าว
แวมไพร์ประสิทธิโชค: “พี่สาวครับ มีคนส่งสารท้าดวลผ่านนกพิราบมาครับ”
แสนเสน่ห์: “นี่มันปี 2021 แล้ว มันยังส่งนกพิราบสื่อสารมา? ไอ้คนส่งมันหลุดมาจากสมัยกรุงศรีอยุธยายังเป็นราชธานีรึไง!!! ข้อความในนั้นบอกว่ายังไง?”
แวมไพร์ประสิทธิโชค: “เขาจะขอท้าดวล เพื่อชิงตำแหน่ง hokage ครับ ถ้าพี่สาวไม่รับคำท้า ท่านปีศาจจะถล่มหมู่บ้านของเราให้ราบเป็นหน้ากลองครับ”แสนเสน่ห์: “ขอบใจมาก แวมไพร์ประสิทธิโชคที่มาแจ้งข่าว”
แวมไพร์ประสิทธิโชค: “ยินดีครับพี่สาว”
แล้วเธอก็แปลงร่างเป็นนางเงือก ว่ายน้ำมาที่จุดนัดพบ
//เสียงอะไรบางอย่างเคลื่อนที่ใต้น้ำด้วยความเร็วเหนือเสียง
แสนเสน่ห์ : “เฮ้ย! นายใช่ไหมที่ส่งจดหมายท้าดวลมาให้ฉัน?” หญิงที่มีหางปลาผมสีม่วงตะคอกถามข้า…เป็นแม่หญิงที่หยาบคายยิ่ง!
ข้า: “ข้ารอจนปลายหางทั้งเก้าของข้าเป็นตะคริวแล้ว”
แสนเสน่ห์: “หน้าตาใช้ได้นี่ สนใจมาเป็นลูกกระจ๊อกให้ฉันไหม? กำลังอยากได้คนมีพลังพิเศษ”
ข้า: “ข้าไม่สน”
นางเงือก: “งั้นนายธุระอะไร ไอ้เหมียว?”
นางเงือก: “ฉันกำลังยุ่ง มีนัดเดตกับหนุ่มหล่อ รีบๆพูดธุระของนายมาได้แล้ว!”
ข้า: “วันนี้เป็นวันตายของเจ้า นางผมม่วง!!”
แสนเสน่ห์: “วะฮ่าๆ”
นางเงือกผมสีม่วง เงยหน้าหัวเราะกึกก้อง…
เพื่ออะไรกัน? ข่มขู่ให้ข้ากลัวรึ? ไม่มีทาง ข้าเป็นถึงปีศาจแมวอันน่าภาคภูมิ ข้าไม่กลัวคนมีหางปลาหรอก! พวกปลาคืออาหารอันโอชะของข้าเลย
แสนเสน่ห์: “แล้วนายเป็นใครไม่ทราบ? ปกติก่อนท้าดวลต้องบอกชื่อก่อนนะ เป็นธรรมเนียม”
ข้า: “ข้าคือปีศาจแมวเก้าหางผู้เปี่ยมเสน่ห์ คนชั่วร้าย ต่ำช้าสามานย์เยี่ยงข้า แค่เอ่ยนามก็ทำให้เด็กน้อยร้องไห้จ้าแล้ว”
ข้าเชิดหน้า 45 องศาปรายตามองนางเงือกผู้นั้น
แสนเสน่ห์: “สรุปว่าไม่บอก…คิดไปเองรึเปล่าว่านายมีชื่อเสียง? งั้นฉันเรียกนายว่า เหมียวๆ ก็แล้วกัน”
ข้า: “บังอาจ!! ข้าผู้นี้มีนามว่า…”
แสนเสน่ห์: “ไอ้เหมียว”
แสนเสน่ห์ : “อย่าหาว่าอวด ฉันน่ะโดนสวรรค์ลงทัณฑ์ ส่งสายฟ้ามาผ่านับสิบรอบ แต่ก็ยังอยู่รอดปลอดภัย! สวรรค์เบือนหน้าหนี นรกไม่ต้องการ ฉันน่ะคือคนชั่วที่แท้จริง!”
ข้าลอบริษยายิ่ง ถึงขั้นกัดริมฝีปากจนมีเลือดไหล…ในใจปรารถนาให้มีสายฟ้ามาฟาดข้าบ้าง สักทีสองทีก็ยังดี
ทันใดนั้น…จู่ๆนางก็ร้องเพลงขึ้นมา
เสียงเพลงของนาง…ดีกว่าไจแอนท์นิดเดียว แค่พลังเสียงที่ผิดคีย์ ก็มากพอจะทำให้ชามกระเบื้องแตกได้แล้ว ข้ามั่นใจ
ข้า: “นางปลา! ข้าเคยได้ยินชื่อเสียงชั่วๆของเจ้ามานาน วันนี้พวกเรา…”
ข้าทนไม่ไหวอีกต่อไป แมวอย่างข้าเกลียดน้ำยิ่งนัก ข้าไม่ชอบความรู้สึกยามที่ขนเงางาม พวงหางนุ่มฟูฟ่อง ของข้าเปียกลู่แนบตัว
แสนเสน่ห์: “อุ๊ย! มาชมว่าฉันชั่วแบบนี้ก็เขินแย่สิ อิอิ จะมาขอเคล็ดลับไปทำเรื่องไม่ดีเหรอ นายจ่ายให้ฉันได้เท่าไหร่หล่ะ”
นางปราดเข้ามาใกล้ แล้วเอาหน้าอกมาถูแขนข้า ความนุ่มนิ่มนั้นทำให้สติของข้าล่องลอยไปชั่วขณะ จนข้าเกือบจมน้ำตาย ร้ายกาจยิ่งนัก! นางปลาผู้นี้ต่ำช้าสมคำร่ำลือ!
ข้า: “ไม่ได้ชม!! ข้าบอกว่า เจ้าชั่วร้ายมาก ปีศาจแมวเก้าหางแบบข้ารับไม่ได้ว่ามีคนต่ำช้าเดรัจฉานยิ่งกว่า! ข้าจึงส่งสารท้าดวล แย่งชิงความเป็นเจ้าแห่งคนชั่ว!”
แสนเสน่ห์: “เหมียวๆดูละครย้อนยุคมากไปรึเปล่า? พูดจาแปลกๆนะเราน่ะ” ทันทีที่พูดจบแสนเสน่ห์ก็ชิงโจมตีก่อน ใครลงมือก่อนได้เปรียบ ฮ่าๆ
แสนเสน่ห์: “ยังอ่อน ยังอ่อน”
ข้าโดนถีบตกบ่อน้ำที่มีลาวาไหลมา ร้อนจนขนหางฟูฟ่องทั้งเก้าของข้าแทบไหม้!
ข้าเกรี้ยวกราดยิ่งนัก ปีศาจแมวเก้าหาง บำเพ็ญเพียร ทำเรื่องต่ำช้า สารเลว สั่งสมตบะมานับพันปีเยี่ยงข้า มาเรียกเหมียวๆเหมือนแมวธรรมดาแบบนั้นไม่ได้!!
ข้า: “บัดซบ! นางปลา! บอกว่าอย่าเรียกข้าว่า เหมียวๆ ข้า ปีศาจแมวแสนชั่วช้าผู้นี้มีนามว่า…”
แสนเสน่ห์: “เหมียวๆ” แล้วนางก็กระทืบลงบนร่างของข้าไม่ยั้ง
ตุบ พลั๊วะ เสียงเนื้อกระทบเนื้อ
ข้า: “อ้ากกก!”
ตุบ พลั๊วะ เสียงเนื้อกระทบเนื้อ
ข้า: “อ้ากกก!”
ตุบ พลั๊วะ เสียงเนื้อกระทบเนื้อ
ข้า: “อ้ากกก!”
ตุบ พลั๊วะ เสียงเนื้อกระทบเนื้อ
ข้า: “อ้ากกก!”
ตุบ พลั๊วะ เสียงเนื้อกระทบเนื้อ
ข้า: “อ้ากกก!”
ตุบ พลั๊วะ เสียงเนื้อกระทบเนื้อ
ข้า: “อ้ากกก!”
ตุบ พลั๊วะ เสียงเนื้อกระทบเนื้อ
ข้า: “อ้ากกก!”
ตุบ พลั๊วะ เสียงเนื้อกระทบเนื้อ
ข้า: “อ้ากกก!”
ตุบ พลั๊วะ เสียงเนื้อกระทบเนื้อ
ข้า: “อ้ากกก!”
ตุบ พลั๊วะ เสียงเนื้อกระทบเนื้อ
ข้า: “อ้ากกก!”
เสียงเดิม เหตุการณ์เดิมๆ วนเวียนซ้ำไปซ้ำมา
แสนเสน่ห์ : “พูดสิว่า พี่สาวแสนเสน่ห์งดงาม แข็งแกร่ง ยอดเยี่ยม เหมาะสมกับตำแหน่ง Hokage แล้วพี่สาวจะเลิกรังแก ดีไหม?”
แสนเสน่ห์ : “ว่ายังไงไอ้เหมียว…”
ข้า: “…………”
เฮงซวย! นางปลายกข้าผู้แสนกำยำขึ้นด้วยมือเพียงข้างเดียว…นางปีศาจปลาบีบคอของข้า ข้าหายใจไม่ออก… ถึงอยากเปล่งเสียงแค่ไหนข้าก็จนปัญญา
พลังโจมตีแต่ละครั้งรุนแรงนัก ติดคริติคอลแทบทุกครั้ง
แสนเสน่ห์: “เลิกคิดจะแย่งตำแหน่ง hokage ได้แล้ว นายมันอ่อน ไอ้เหมียว!”
ข้า: “แค่บังเอิญดวงดี หึ!”
แสนเสน่ห์: “งอนเหรอน้องเหมียว”
นางเดินเข้ามาเพื่อเกาเหนียงคอของข้าด้วย แล้วนางปลาก็กล่าววาจาดูถูกข้าไม่หยุด ว่าข้าหางตาตกบ้าง หูไม่กางบ้าง กำยำล่ำสันมากไปบ้าง ไม่ต่ำช้าสามานย์แบบที่อวดอ้าง…สารพัดจะติเตียน
ข้ากับนางต่อสู้กันยาวนานมาก เปลี่ยนสถานที่ไปหลายแมพ พระอาทิตย์ขึ้นแล้วตก ตกแล้วขึ้นรวมกันเจ็ดครั้ง
แสนเสน่ห์: “เหมียวๆ มาท้าดวลคนอื่น มีฝีมือแค่นี้เหรอ? อ่อนหัด อย่าพึ่งหนีสิวะ กำลังสนุก”
ข้า: “ ผู้กล้าแบบข้า ไม่เคยหนีใคร! ข้าแค่ออกมาตั้งหลัก ครุ่นคิดแผนตอบโต้! นางปลาตามตื๊อข้าเหมือนเห็บหมาเยี่ยงนี้ คิดอะไรไม่งามกับข้ารึเปล่า?”
แสนเสน่ห์ : “เหมียวๆ ยอมแพ้ แล้วมาเป็นแมวบ้านฉันดีๆเถอะน่า สัญญาว่าจะเลี้ยงดูให้ดี มีปลากินครบสามมื้อ แถมคอนโดแมวให้ด้วย เป็นแมวของ hokage เท่จะตาย นายเอาไปคุยอวดเพื่อนๆแมวในเมืองซิมส์ได้อีก”
ข้อเสนอเช่นนั้น ทำข้าเผลอจินตนาการ ภาพยืนอวดเจ้านายกับเพื่อนๆในเมืองซิมส์ชั่วขณะ…สายตาริษยาที่มองมา ทำหัวใจข้าเต้นระส่ำ…
บะ…บ้าน่า ข้าไม่หลงกลวาจาล่อลวงของนางปลาเด็ดขาด แมวต้องการทาส ไม่ต้องการเจ้านาย!! ข้าสะบัดหัว กำจัดความคิดเช่นนั้นออกไป
ไม่อยากจะเชื่อว่านางปีศาจเงือกเก่งกาจยิ่งนัก! สุดท้าย…ตัวข้าผู้นี้ถึงกับพ่ายแพ้อย่างน่าอดสู
แสนเสน่ห์: “อย่าหนีนะ ไอ้เหมียว!”
นางปีศาจสาวติดใจข้า ตามตื๊อไม่เลิก
ข้า: “เจ้าว่องไวสู้ข้าไม่ได้หรอกนางปลา แมวหน่ะ อันดับหนึ่งเรื่องหนีเร็วเลย ฮ่าๆ”
แล้วตัวข้าผู้นี้ก็กระโจนเข้าไปในประตูมิติลึกลับ…
ข้ารู้สึกมีพลังบางอย่างดูดเข้าไปในประตูมิติ จู่ๆพื้นที่ยืนอ่อนยวบ ร่างกายข้าหมุนคว้าง ในท้องข้าปั่นป่วน คล้ายจะอาเจียน ไม่นานข้าก็ปรากฏตัวในสถานที่ไม่คุ้นเคย
ข้า: “แม่จ๋า ช่วยด้วย!”
ข้าร้องหามารดา…หวังว่านางปลาจะไม่ตามมานะ mana ของข้าหมดเกลี้ยงแล้ว
ระหว่างที่ข้าเหลียวมองรอบกายอย่างหวาดหวั่น… ข้าผู้นี้ถึงกับต้องหนีหางจุกตูด แค่กๆ… ข้าก็แค่พาร่างกายที่บอบช้ำ บาดเจ็บไปฟื้นฟู ข้า: “แล้วตอนนี้ข้าอยู่ที่ไหนกัน?”
ข้า: “ขะ…ข้าไม่ได้หลบหนีนางปลานะ ข้าก็แค่พักฟื้น…พลังกลับมาเมื่อไหร่ข้าจะไปกำจัดนางปลา” ข้าพูดปลอบใจตัวเอง
ทันใดนั้น…ร่างกายของข้าก็ค่อยๆหดเล็กลง อ่าห์ ไม่นะ!
Wink Wink
เสียงแปลงร่าง
ข้า: “meow”
เสียงของข้ายังคงเย้ายวนใจเช่นเดิม ใครใช้ให้ข้าทรงเสน่ห์เช่นนี้กัน ฮ่าๆ
ข้าผู้นี้ถึงกับต้องหนีหางจุกตูด แค่กๆ… ข้าก็แค่พาร่างกายที่บอบช้ำ บาดเจ็บไปฟื้นฟู ใครหนี? ไม่มี!!
พลังเวทย์และพลังชีวิตของข้าแทบจะเหลือศูนย์ เกจวัดพลังเป็นสีแดง… ข้าจำใจต้องกลับสู่ร่างเดิม( อันแสนงามสง่า เลอเลิศ)
ดูอุ้งเท้าแสนน่าเกรงขาม กับเรือนร่างสุดเย้ายวน กำยำสมส่วน ขนสีขาวเปล่งประกาย พวงหางอันแสนจะเจิดจรัสของข้าเสียก่อน ฮ่าๆ ใครเห็นใครรัก ใครเห็นใครหลง
ข้า: “………แล้วที่นี่คือที่ใด?”
ข้าเหลียวมองรอบกาย…
ดูเหมือนว่าข้าจะหลงทางมาในสถานที่แปลกๆเข้าให้แล้ว
ข้า: “เมืองที่ท้องฟ้าเป็นสีม่วงตลอดเวลา นี่ข้าหลุดเข้ามาในคาสิโนของเมืองซิมส์หรือ?”
ข้า: “ที่นี่เงียบสงบดี ไม่เลว ไม่เลว…”
ข้าเดินสำรวจเมือง เผื่อว่าจะจับใครมาเป็นหุ่นเวทย์ หาอาหาร เกาคาง จัดเตรียมที่นอน เป็นยานพาหนะ พาข้าทำไปเรื่องชั่วช้า…ไม่นานก็มีใครบางคนเดินผ่านมา
ชายหนุ่มหูกาง เปลือกตาชั้นเดียวเฉียงขึ้น ผิวขาวจัด สูงโปร่ง ผอมบางราวกับจะปลิวเวลาลมพัดแรงๆ ดูอ่อนแอ ไม่มีความสามารถแม้แต่จะจับปลา หัวใจของข้าเต้นระส่ำ
นี่สิถึงเป็นสเปกของข้า ข้ากระโจนออกมายืนจังก้าบนถนน แสร้งทำท่าน่ารัก
ข้า : “เหมียว~” ข้าเปล่งเสียงแบบที่คิดว่าไพเราะที่สุดใส่เจ้าหนุ่มหูกาง
ข้า: “เฮ้! พ่อหนุ่ม ที่บ้านมีแมวรึยัง? อยากได้แมวไว้ดูแลเอาใจใส่หรือไม่? ชอบก้อนขนนุ่มนิ่มหรือไม่?”
ข้าส่ายก้นดุ๊กดิ๊กเรียกร้องความสนใจจากเจ้าหนุ่มหูกางอ้อนแอ้น
ข้า: “อยากเป็นทาสแมวรึเปล่า เอาไว้ถ่ายรูปอวดเพื่อนๆในโซเชี่ยลว่ารักสัตว์ได้ด้วยนะ”
ข้า: “รู้รึเปล่าว่าสาวๆชอบผู้ชายรักแมว ยิ่งมีขนแมวติดเสื้อผ้าด้วยแล้ว นายจะกลายเป็นหนุ่มฮอตเลยนะ”
สำเร็จ ชายหนุ่มผู้นั้นดูท่าจะสนใจข้า เขาทนความน่ารักของข้าไม่ได้อีกต่อไป จึงเปลี่ยนทิศทางเดินมาทางนี้
ข้า: “มาเลยพ่อหนุ่ม จงอ่อนน้อมให้ข้า แล้วข้าผู้นี้จะรับเจ้าเป็นทาส”
แต่ทว่าก่อนที่หนุ่มหูกางจะมาถึง นางหญิงแปลกหน้าท่าทางมีพิรุธสองคนได้ปรี่เข้ามาหาข้าด้วยสายตาเร่าร้อน ??!!!
*****จบตอนที่ 1*****
พริมา
วันพุธที่ 28 เมษายน 2564
