Sims Story: WAYO
Wayo ที่น่าสงสาร
เกาะร้าง บ้านเก่า และเราสองคน
ธีมเพลงสยองขวัญดังขึ้น
ผมโดนพวกพี่ชายทอดทิ้งไว้บนเกาะร้าง (ที่มีแต่บ้านเก่าๆและต้นกล้วยเยอะแยะ) เพียงลำพัง…
Wayo: “จะมามัวเศร้าอยู่ทำไม ไปหาที่พักดีกว่า”
นางตานี: “อื้อ”
Wayo: “อยู่บนเกาะร้างก็ดี จะได้ไม่ต้องไปเรียน ฮ่าๆ” ผมพูดเองเออเองคนเดียว เพื่อไม่ให้เงียบเกินไป
นางตานี: “คุณพี่สอน home school ได้นะคะ วางใจได้ จินดามณีเอย สมบัติผู้ดีเอย เชี่ยวชาญเข้าขั้นปรมาจารย์เชียวนะคะ”
Wayo: “ไปกันเถอะ”
นางตานี: “จ้ะ ที่รัก”
ผมพูดแบบนั้น แต่ในหูคล้ายจะได้ยินเสียงตอบรับ คงเพราะเมื่อคืนไม่ได้นอนก็เลยเบลอๆ
เขาว่ากันว่า เวลาไปที่เปลี่ยวร้างห้ามชวนใครกลับแบบไม่ระบุชื่อ ไม่งั้นอาจมีวิญญาณติดตามคุณ …แต่ผมเผลอชวนไปแล้วด้วยสิ!!
Wayo: “เราคงหลอนไปเอง ฮ่าๆ อยู่คนเดียวจะมีเสียงผู้หญิงได้ยังไง”
ผมมั่นใจมากว่าในระยะรอบๆ หลายกิโลเมตรมีผมยืนโง่ๆอยู่คนเดียว
ผมอยู่เพียงลำพัง…
ผมคนนี้มาติดเกาะร้างได้ยังไงน่ะเหรอ
เรื่องมันมีอยู่ว่า…
พี่ชายทั้งสองของผม อยากมาค้นหาสมบัติโจรสลัด พวกเขาไปอ่านเจอใครไม่รู้มาตอแหล…แค่กๆ มาเล่าให้ฟังเป็นตุเป็นตะว่า
“มีโจรร้ายฆ่าคนวางเพลิงเรือสินค้า แล้วเอาสมบัติมาฝังไว้ แถวๆภูเขาไฟเมืองซิมส์”
Wayu 1: “ก็อย่างที่บอกมา ไปหาสมบัติกันเถอะ!!”
Wayu 2: “ประมาณว่าปาร์ตี้ ไปลง dungeon เก็บ level”
เรื่องบ้าอะไรวะ ผมคิดในใจ
Wayo: “บ้านเรารวยจะตาย ทุกวันนี้ใช้เงินไม่ทันจนเงินจะถล่มคฤหาสถ์หลังนี้พังแล้ว พวกพี่จะเอาสมบัติไปทำไมครับ? รวยมากกว่านี้ ไม่ต้องสร้างบ้านอีกหลังไว้เก็บเงินรึ!?“
Wayu 2: “ขาดจินตนาการ มีสมบัติก็ต้องมีเกาะร้าง นางเงือก ของวิเศษ อะไรแบบนั้น พี่อยากได้ item ลับ”
Wayu 1: “ลูกผู้ชายต้องมีจิตใจกล้าหาญ ไปหาสมบัติกันคืนนี้เลย!!”
แล้วผมก็โดนพวกพี่ๆ บังคับขืนใจ จับมัดพามาล่าสมบัติ
Wayo: “คิดถึงบ้าน คิดถึงคุณแม่ อยากอาบน้ำ…ฮือ ถ้าไม่นอนกอดคุณแม่ ผมนอนไม่หลับ”
Wayu 2: “เลิกบ่นเป็นยายแก่ได้แล้ว! เรามาไกลเกินกว่าจะกลับ”
พวกเราไปขุดหาสมบัติกันตลอดทั้งวัน ไม่ๆ ผมถูกพี่ชายบังคับให้ขุดหาสมบัติ ผมไม่เต็มใจสักนิด
…ระหว่างที่สำรวจบ้านทรงไทย ใจกลางป่า ผมได้ยินเสียงคนกรีดร้อง เอะอะชุลมุน จะใครหล่ะก็พวกพี่ๆนั่นแหล่ะ ตามด้วยเสียงวิ่ง
ผมตกใจมาก รีบวางจอยเกมส์ในมือเดินออกมาดู
“สงสัยพวกพี่ๆ เจอหมี”
มาเที่ยวกลางป่าลึกก็แบบนี้ ในมือของผมถือก้านกล้วยมาด้วย เพื่อป้องกันตัวจากสัตว์ร้าย
ตอนที่ผมเดินออกมาจากบ้านทรงไทยหลังนั้น พวกพี่ๆวิ่งไปถึงชายหาดแล้ว
“พี่ๆครับ” พวกเขาดื่มจนเมาแล้วไปซิ่งเจ็ตสกี?
ผมได้ยินพี่ๆตะโกนอะไรคล้ายๆแบบนั้น
พวกพี่ๆขับเจ็ตสกีห่างเกาะร้าง ที่ผมยืนออกไปเรื่อยๆ
ไม่มีเสียงตอบจากพวกพี่ชาย
“เฮ้! ทิ้งกันแบบนี้ได้ไง น้องชายแสนน่ารักอยู่ทางนี้ทั้งคน ไม่ใช่ลูกหมาลูกแมวนะครับ จะเอามาปล่อยไม่ได้นะ!”
บรืน เสียงเครื่องยนต์หายลับไป…ทิ้งไว้เพียงเสียงคลื่น
“ไม่มีเรือแล้วจะกลับยังไง?…หึ! สมบัติเอย item ลับเอย ไม่เห็นจะมี มีแต่ป่าต้นกล้วย”
“นี่คือเราโดนทิ้งสินะ……ต้องกลายเป็นทาร์ซานรึเปล่าหนอ?”
น้ำตาค่อยๆไหลในใจ…
เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหล่ะ…
สรี: “อร๊างงง อย่าโดนตรงนั้นค่ะ จั๊กจี้ อื้อ ตรงนี้ก็…ว้าย คนทะลึ่ง!”
“เฮ้! ดื่มกันไปขนาดไหนเนี่ย! ดูหลอนๆ ไปกินต้นไม้มีพิษ เห็ดสีสันแปลกๆ บนเกาะรึเปล่า?”
ผมยืนพวกพี่ๆรออยู่นาน เผื่อว่าพวกเขาจะนึกได้ว่าทอดทิ้งน้องชายตัวน้อยๆไว้ที่นี่ รออยู่นานก็ไม่มีใครกลับมา อนิจจา…
เห็นหน้ายิ้มๆแบบนี้ แต่ในใจเต็มไปด้วยน้ำตาลูกผู้ชาย ฮือ
จากลูกชายเศรษฐี สู่คนจรจัด ชะตาชีวิตแสนเศร้า ทำไงดี บนเกาะไม่มีน้ำอุ่นให้อาบ ผมต้องอาบน้ำก่อนนอนด้วย ไม่งั้นนอนไม่หลับ
ผมเงยหน้ามองท้องฟ้า
เศร้าได้ไม่นาน ท้องก็ร้อง
เวลาแบบนี้ยังอุตส่าห์หิวได้อีก นับถือตัวเองเลย! ผมลองเด็ดกล้วยมากินประทังชีวิต ก็ได้ยินคล้ายๆเสียงผู้หญิงร้องแบบชวนสยิว
ผมเหงาจนมีเพื่อนในจินตนาการอีกแล้ว บ้าจริง!
Wayo: “กลิ่นแปลกๆ…คล้ายๆผ้าเหม็นหืน”
โชคดีที่มีบ้านให้อยู่ ถึงจะเก่าหน่อยก็เถอะ…ผมจะอยู่รอหน่วยกู้ภัยมารับก็แล้วกัน
นางตานี: “กลิ่นน้ำอบไทยของคุณพี่ค่ะที่รัก”
Wayo: “มีมุ้งด้วย เหมือนละครย้อนยุคเลย พึ่งเคยเห็นมุ้งของจริงนี่แหล่ะ นอกจากนี้ยังมีไฟฟ้า!? แล้วใครจ่ายค่าไฟ”
นางตานี:”ซบหน้าอกคุณพี่ได้เต็มที่ค่ะ จะขยำก็ได้นะคะ”
ผมคิดจนปวดหัวก็เลิกคิด เอื้อมมือคว้าจอยเกมส์ Family101 หรืออะไรที่ชื่อคล้ายๆแบบนั้นมาเล่นให้คลายความเหงา เปล่าเปลี่ยวหัวใจ
นางตานี: “อยู่กับสาวงามสองต่อสอง มามัวเล่นเกมส์เก่าๆ หาอะไรสนุกๆ ระทึกใจทำดีกว่านะคะ~”
ไม่นานผมก็เผลอนอนบนเสื่อหน้าทีวี
Wayo: “ผมพึ่งเคยนอนเสื่อครั้งแรก ไม่น่าเชื่อว่ามันนุ่มนิ่มและอุ่น…“
อะไรนะ? ทำไมชุดของสองคนนี้ไม่เหมือนเดิม…คะ คิดมากน่า อย่าสนใจเลย (หัวเราะ)
นางตานี: “ที่รักจ๋านอนแบบนี้ เดี๋ยวที่รักป่วยนะคะ มานอนกอดคุณพี่ดีกว่าค่ะ”
นางตานี: “ใบหน้าตอนนอนของที่รัก ดูไร้เดียงสา หล่อมาก หูกางมาก รักนะคะทูนหัวของสรี”
Wayo: “ผมกลัวครับ คุณแม่ …จิ้งจกก็ร้องตลอด ผมไม่ชอบจิ้งจกเลย หรือจะลงไปก่อกองไฟแบบค่ายลูกเสือดีนะ? จะมีเสือสมิงออกมาจับผมไปกินรึเปล่า คุณแม่ครับ ผมอยากกลับบ้าน ฮือ”
“ฟ้าแลบ แกจะคิดถึงฉันรึเปล่า ฉันจะรอดออกไปจากที่นี่ได้เปล่าก็ไม่รู้ ป๊ะป๋าคงลืมไปแล้วว่ายังมีลูกชายคนเล็กคนนี้ “
“ แง พี่ๆใจร้าย กลับบ้านผมจะบอกให้คุณแม่จับพวกพี่ไปเข้าค่ายทหารที่ชายแดน ผมจะบอกคุณแม่เรื่องความลับสวรรค์ของพี่!!”
เสียงลาวากำลังประทุ ร้อนจนสิ่งมีชีวิตไม่สามารถเข้าใกล้…
ปีศาจสาว: “ได้ยินเสียงเป่าหอย มีใครกำลังเรียกพวกเรา?”
ปีศาจสาว: “แสนเสน่ห์ มีคนขอความช่วยเหลือ เธอไปดูซิ เธอเป็นถึงท่าน Hokage”
แสนเสน่ห์: “ฉันจะจับพวกมันมา xxx แล้วก็ yyy แล้วรีดไถเงินพวกมัน เอาไปเที่ยวบาร์กัน”
Wayu 1: “ตายห่า ลืมน้องชายไว้กับผี ที่บนเกาะ”
แสนเสน่ห์: “น้อง wayo จ๋า พี่สาวกำลังจะไปช่วยนะจ๊ะ”
ผมเผลอหลับไปทั้งๆที่ยังไม่ได้อาบน้ำ
สรีคลานออกมาจากจอทีวี แต่ทว่า…
นางตานี: “…!!!!…”
นางตานี: “ก้นติดทีวี ออกไม่ได้…บั้นท้ายดินระเบิด หุ่นแสน sexy ของฉันก่อเรื่องแล้วมั๊ยหล่ะ! จะโทรเรียกหน่วยกู้ภัยมาช่วยคงน่าอาย บ้าจริง แถมมือถือก็ลืมทิ้งไว้ในห้องน้ำนอกบ้าน ทำยังไงดี”
สรีดิ้นอยู่นานกว่าจะหลุดออกมาจากจอทีวีเล็กจิ๋วได้
นางตานี: “เดี๋ยวพาไปนอนที่เตียงนะคะ”
แกร๊ก…เสียงเหยียบอะไรบางอย่าง ดังก้องในความเงียบ
นางตานี: “แย่แล้ว! เดี๋ยวที่รักจ๋าตื่น ฉันต้องค่อยๆย่อง แบบแมวขโมย”
นางตานี: “แฟนใครนะ วางของเกะกะ น่าตีก้นจริงๆ”
ผมสะดุ้งตื่นกลางดึก เพราะได้ยินเสียงอะไรแปลกๆ ในบ้านร้างกลางป่าแบบนี้คงเต็มไปด้วยสัตว์ร้าย จิ้งจอกเก้าหาง ทานูกิ อะไรแบบนั้น
ผมปวดเมื่อยไปทั้งตัว คงเพราะไม่เคยนอนบนพื้นแข็งๆ ผมย้ายมานอนบนเตียง
“อยากดื่มนมอุ่นๆก่อนนอน คิดถึงผ้าห่มนุ่มๆ…”
//ร้องไห้แบบนางเอกละคร
นางตานี: “เป็นเด็กที่หลับง่ายดีแฮะ เหลือแค่ไปนอนกับที่รักบนเตียงด้วยกัน”
นางตานี: “น้องโยจ๋า ด้านซ้ายมีผีอ่ะค่ะ”
นางตานี: “บ้าเอ๊ย!! หลอกจนละอายใจแล้วนะ แถมโดนหลอกด่าว่าเหม็นหืนด้วยค่ะ! พวกคนรุ่นใหม่ไม่รู้จักกลิ่นน้ำอบไทยหล่ะสิ!!”
อากาศร้อนมากๆ แต่จู่ๆก็รู้สึกขนลุก ผมแกล้งตักอาบสักขันสองขันพอให้หายเหม็นก็รีบใส่เสื้อผ้า
นอนร้องไห้ไม่นาน ผมก็เผลอหลับไปเฉยเลย
Wayo: “ถามว่าน่ากลัวขนาดนี้ ไม่กลัว “สิ่งลี้ลับเหรอ?” ตอบได้เลยว่า กลัวครับ แต่ผมไม่เคยเห็นผี พยายามหลอกตัวเองว่ามันไม่มีจริงก็แล้วกัน”
นางตานี: “งั้นขอหลอกหน่อย แฮ่!”
Wayo: “……………กลิ่นเหมือนผ้าไม่ได้ซัก ใครไม่อาบน้ำ? ไม่ใช่ผมแน่ๆ”
นางตานี: “เมื่อไหร่ที่รักจ๋าจะเห็นฉันซะที! ไม่สนุกเลย”
…
เช้าวันต่อมา
ผมถูกปลุกด้วยเสียงไก่ขัน นอกจากนี้ยังมีกลิ่นอาหาร?
นางตานี: “ที่รักคะ อาหารเช้าค่ะ ทำด้วยหัวใจเลยนะคะ ถ้าไม่อร่อย ยินดีให้อมขี้หมามาพ่นใส่หน้าคุณพี่เลยค่ะ”
มีอาหารวางอยู่บนโต๊ะ? เห็นได้ชัดว่าพึ่งทำเสร็จใหม่ๆ มันยังอุ่นๆ!!
มี-ใคร-บาง-คน-อยู่-ที่-นี่-กับ-ผม!!
สัญชาตญาณเตือนให้ระวังตัว
Wayo: “ใครจะไปกล้ากินวะ เมื่อคืนยังไม่มีเลย เห็นได้ชัดว่ามีพิรุธ…แต่ก็ช่างมันเถอะ อยู่ด้วยกันตั้งนานยังไม่ทำอะไร คงไม่อันตรายหรอก ฮ่าๆ”
ผมเลิกสนใจบุคคลลึกลับที่ทำอาหารมาให้ เดินไปอาบน้ำที่โอ่งด้านล่าง
นางตานี: “อูว ขาวอมชมพู ถอดให้หมดเลยค่ะ ฟินมาก ขอเลือดสำรองด้วยค่ะ!”
นางตานี: “อยากเลียทั้งตัว หัวจรดเท้า แล้ววนไปเลียที่หูกางๆนั่นอีกที แค่กๆ อยากลูบกล้ามท้องแน่นๆจัง อูว”
จากนั้นผมก็ไปเดินสำรวจรอบๆเกาะ…
Wayo: “ตอนเด็กๆ วิชาลูกเสือสอนว่าเป่าหอยเรียกนางเงือกมาช่วยได้ ลองเก็บหอยมาเป่าดูดีกว่า”
ปู๊ดดดดด เสียงเป่าหอย
ณ ใต้ภูเขาไฟ เกาะ sulani
ปีศาจสาว: “ใครเลือกเธอมาเป็น Hokage ไม่บ้าก็เมา ฮิฮิฮิ”
แสนเสน่ห์:” ถ้าไม่มีเรื่องเดือดร้อนล่ะน่าดู!”
ปีศาจสาว: “ดีๆ ถ้าหล่อๆก็เอาตัวมาเชยชม กักขังหน่วงเหนี่ยวสักวันสองวัน”
…
ขณะเดียวกันที่แผ่นดินใหญ่
Wayu 2: “คุณแม่ต้องโกรธมากแน่ๆ ทำไงดี!?”
พวกเขาสองคนไม่กล้ากลับบ้าน จนกว่าจะเจอร่างน้องชาย (หัวเราะ) เขาเขียนจดหมายไปขอความช่วยเหลือจากคนใหญ่ๆโตๆในแถบนี้
“กราบเท้า พี่แสนเสน่ห์ที่เคารพ…”
จะเป็นใครไปได้หล่ะ ก็ Hokage ของหมู่บ้าน คุณแสนเสน่ห์ คนงามไง…
แสนเสน่ห์: “อะไร จดหมายท้าดวล? จดหมายทวงหนี้?”
เธอหยิบจดหมายในขวดแก้วมาอ่าน
แสนเสน่ห์: “ฉันเจอจดหมายขอความช่วยเหลือจากน้อง wayu ของพวกเราด้วย เขากำลังเดือดร้อน!!
แสนเสน่ห์: “น้อง wayo โดนผีนางตานีจับตัวไป! อะไรกัน มีคนชั่วอยู่บนเกาะของพวกเรา! กล้าทำเรื่องชั่วๆใต้จมูกพวกเรา เลวมาก!”
แสนเสน่ห์: “ด้วยมนต์แห่งจันทรา จงสำแดงฤทธา ณ บัดนี้!”
แสนเสน่ห์: “หลบหน่อยสิ เกะกะจริง ไอ้พวก NPC”
แสนเสน่ห์: “เสียเวลางัดเจ็ตสกีตั้งนาน! ในหมู่บ้านของฉันไม่มีโจรซะหน่อย เฮงซวยเอ๊ย!! จะล็อคกุญแจทำไมวะ ขโมยยาก!”
หวังว่าน้อง wayo ของดิฉัน (พริมา) จะปลอดภัยนะ…
#####จบ#####
พริมา
วันเสาร์ที่ 17 เมษายน พ.ศ. 2564
