ชีวิตในฟาร์ม
Mr. Scarecrow ตอนที่ 1
ผมกลับมาอีกครั้งหลังจากหายไปนาน…
เธอคือใคร…? ผู้อ่านขมวดคิ้ว เอียงคอถาม
กะ…ก็ผมไง นายหุ่นไล่กาคนเดิม หุ่นไล่กาดิเรกรุจ ที่อยู่ใน A-tale-from-the-scarecrow ไง (ร้องไห้)
ร่างเดิม…
พริมา คนเล่นเกมบอกว่าชื่อผมเรียกยาก เลยกลับมาใช้โค้ดเนมตั้งแต่แรกเกิด ต่อไปเรียกผมว่า “13”
แน่นอนว่าตอนนี้ชาวซิมส์ร้อยละ 99 ของพริมา ย้ายมาอยู่ในเมือง henford-on-bagley พวกเราก็เช่นกัน
คำว่า “พวกเรา” มีใครบ้าง
ก็มีผม เท็นเท็น ฟ้าแลบแล้วก็พี่สาวแสนเสน่ห์ (หัวเราะ)
ล้อเล่นน่า…
พวกเราไม่ได้ต้องการเงิน ขอแค่ความรุนแรง เห็นหน้าสวยๆของพี่แสนเสน่ห์
ยกตัวอย่างรางวัลที่พวกเราได้รับ…
พวกผมทำเห็นหญิงสาวตัวเล็กๆ ผู้งดงามลำบากทำไร่ไม่ได้จริงๆครับ (เสียงทุ้ม)
“ขออนุญาตเลียรองเท้าให้ครับ”
ผมจะพาไปดูงานหนักเยี่ยงทาส งานในฟาร์มของพวกเรา
ผม:โตไวๆนะจ๊ะเด็กๆ
แต่ว่า…งานในไร่ไม่ง่ายเลยสำหรับเด็กผู้ชายตัวเล็กๆ (ทำหน้าตาเคลิ้ม)
เท็นเท็น: 13 ทำท่าเพ้อฝันอีกแล้ว ไปล้างจาน ไปกรอกน้ำใส่ขวด เอาไปแช่ตู้เย็นเร็ว!
//ผายมือ
ผมตื่นตั้งแต่ตีสาม มาทำอาหารให้ทุกคนในบ้าน
หุ่นไล่กา : อาหารที่ใส่ความรักลงไปด้วย ลัล ลั้ล ลา”
หุ่นไล่กา: อรุณสวัสดิ์เท็นเท็น อยากกินอะไรตอนเช้า?
เท็นเท็น: อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่แกทำ อาหารที่แกทำมันไม่อร่อย
ฟ้าแลบ: แหว่ะ 13 ใส่เกลือแทนน้ำตาลอีกแล้ว
เท็นเท็น: ลืมใส่รส “อร่อย” ตามเคย แหว่ะ
เท็นเท็น: 13 แกใส่อะไรในข้าว!!? ทำไมมีกลิ่นตุตุ
ผม: strawberryกับเฉาก๊วย ไง เพิ่มวิตามิน
เสียงคนวิ่งไปอาเจียน…พวกบ้านนอก! ไม่รู้จักของอร่อย ดูพี่แสนเสน่ห์สิ กินอย่างเอร็ดอร่อย ขอเติมข้าวตั้งหลายจาน
เท็นเท็น: อาหารของแกคือฝันร้าย แกมันผู้ก่อการร้ายทางอาหาร!!
ฟ้าแลบ (พูดทั้งน้ำตา): พี่ครับ ผมว่าพวกเราจ้างกุ๊กมาทำอาหารเถอะ…
พอทำอาหารเสร็จ ผมก็ออกมาทำสวน ทำไร่ ไถนา รดน้ำต้นไม้ เก็บพืชผลไปขายที่ตลาด
ผม: ชุดทำงานของผมไงครับ! (ทำเสียงทุ้ม)
ผม: เด็กดี โตไวๆแล้วฉันจะจับพวกเจ้าไปขายที่ตลาดมืด
ผม: ครับ!! (เสียงทุ้ม)
ผม: สวัสดีจ้า คุณยายหมวกแดง วันนี้จะไปกินหนูน้อยหมวกแดงเหรอ?
ลามะ
จิ้งจอก
น้องไก่
พวกเรามีความสามารถ (เชิดหน้า ภูมิใจ)
“จ๊าก เข็มแทงมือ!”
“อ๊ากกก”
“ฝากไว้ก่อนเถอะ”
ใบหน้าผม เขียนคำว่า “ชมฉันสิ” ตัวโตๆ
ผม: ดูสิท้องฟ้ายังมืดอยู่เลย แต่คนขยันแบบฉันก็ออกมาทำงานแล้ว ฮิฮิ
จิ้งจอกน้อย: หุ่นไล่กาบ้านนี้ดูเพี้ยนๆ ฉันหนีไปบ้านข้างๆดีกว่า
ผม: ฝีมือถักชุดของฉันยังคงยอดเยี่ยม ฉันนี่เป็นดีไซเนอร์ได้เลยนะเนี่ย~
ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าของน้องกระต่ายป่า
แกะ…อ้อ ไม่มี (หัวเราะ) วัว
ชุดของเด็กๆในฟาร์มพวกเรา ทุกๆชุด…
เป็นฝีมือพวกฉันทั้งนั้นแหล่ะ ถ้าไม่ทำงานในไร่ พวกเราไปเป็นสาวโรงงานเย็บผ้ายังได้ ฮ่าๆ
เก็บน้ำผึ้ง
“ผะ…ผึ้ง”
ผมทิ้งงานทุกอย่าง วิ่งหนีฝูงผึ้งเข้าบ้าน
“ผมโดนผึ้งต่อยตอนไปเก็บน้ำผึ้ง เจ็บมากครับ แล้วก็เหนื่อยมากครับพี่สาว”
ผมร้องไห้กระซิกๆ เอาหัวถูไถเอวพี่สาวแสนเสน่ห์
“โถน่าสงสาร ไหนดูหน้าหน่อยซิ ได้แผลบ้างรึเปล่า?”
จะไปได้แผลได้ไง ผมวิ่งเร็วยิ่งกว่านักกีฬาทีมชาติอีก ฮ่าๆ เรื่องวิ่งหนีไม่เป็นที่สองรองใคร ผมเงยหน้าตาหน้าตาน่าสงสาร
“ลูบหัวฉันสิ” (คิดในใจ)
อะไรนะ…ชุดกับทรงผมของน้อง 13 เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา !?
พวกเธอคิดมากไปเอง!
“อยากได้อะไรหล่ะ?”
พี่แสนเสน่ห์ยื่นแส้ พร้อมจิตสังหารมาที่ผม
“สะ…สีของตาเปลี่ยนไป!!!”
“มะ…ไม่เอาดีกว่าครับ นึกขึ้นได้ว่าลืมเก็บขี้แมว…”
ผมรีบวิ่งหนีออกมาจากรัศมีทำลายล้าง
ชีวิตของหุ่นไล่กา ที่ตกอยู่ในเงื้อมมือนางเงือกใจทราม จะเป็นอย่างไรต่อไป?
โปรดติดตาม
********จบตอนที่ 1********
พริมา
วันอาทิตย์ 22 สิงหาคม 2564
